“Help me, Obi-Wan Kenobi. You’re my only hope”. Κάπως έτσι ξεκινούσε το ‘A New Hope’, αλλά κατά πάσα πιθανότητα ο Obi-Wan δεν έμαθε ποτέ τι χρειάστηκε να γίνει για να πάρει στα χέρια του το μήνυμα της Leia.
Αν ποτέ σου αναρωτήθηκες από πού κι ως πού το Death Star, αυτό το τερατώδες υπερόπλο που φτιάχτηκε για να καταστρέφει πλανήτες, είχε αφήσει εκτεθειμένη την αχίλλειο πτέρνα του για να την ανατινάξει τελικά μια εύστοχη βόμβα, γι’ αυτήν ακριβώς την απάντηση έχεις τώρα μια ολόκληρη ταινία.
Το ‘Rogue One: A Star Wars Story’ είναι η ιστορία της ομάδας επαναστατών που ανέλαβε να κλέψει τα σχέδια του Death Star, για να μπορέσει μετά ο Luke Skywalker να επιδείξει τη Δύναμή του και να δυσκολέψει τα πλάνα της Galactic Empire. Είναι επίσης το ποδαρικό της ανθολογίας Star Wars που ετοιμάζει η Lucasfilm μαζί με τη Disney, αλλά και η πρώτη ταινία του σύμπαντος που θα πρέπει να σταθεί μόνη της χωρίς να κοιτάει αν μπορεί να ξετρυπώσει κάποιο σίκουελ, πρίκουελ, ριμπούτ, ριμέικ, ρι-οτιδήποτε τελοσπάντων, από τα δικά της σκαριά.
Μετά την πολύ κυριολεκτικά back to basics λογική του ‘Force Awakens’, που ακολούθησε κατά γράμμα τα beats του Τέταρτου Επεισοδίου για να διεκδικήσει ξανά όσα μας έκαναν να αγαπήσουμε τα Star Wars, η προοπτική μιας standalone ταινίας που δεν έχει την ευθύνη να εξιλεώσει το franchise από πρίκουελ που ελάχιστοι θέλουν να θυμούνται ή το βάρος να στρώσει το χαλί για επόμενες ταινίες, μυρίζει φρέσκο αέρα.
Χωρίς να θέλει να απαλλαχτεί από όσα έχουν κάνει τον κόσμο του μακρινού γαλαξία αυτό που είναι σήμερα, και πάντα με ορίζοντα όσα είδαμε στο ‘A New Hope’ που απέχει λίγα μόνο λεπτά χρονολογικά από τους τίτλους τέλους του, το ‘Rogue One’ είχε μια αρκετά μεγάλη ελευθερία κινήσεων για τα μέτρα του σημερινού Χόλιγουντ όσο γυριζόταν, και την εκμεταλλεύεται. Αυτό που σίγουρα εκμεταλλεύεται περισσότερο από κάθε άλλη ταινία του σύμπαντος πάντως, είναι αυτό το Wars πλάι στο Star.
Το ‘Rogue One’ είναι μια ταινία αμιγώς σχεδόν πολεμική, με το μεγαλύτερο μέρος της να εκτυλίσσεται σε πολεμικές ζώνες που είτε υπάρχουν όπου η Empire έχει επιβάλλει τη δικτατορία της, είτε δημιουργούνται όπου πατάνε το πόδι τους οι ήρωες που ακολουθούμε. Γι’ αυτό και είναι αστεία η συζήτηση που ξεκίνησε πριν λίγες εβδομάδες για το κατά πόσο το ‘Star Wars’ είναι πολιτικό.
Με αφορμή ένα σβησμένο πλέον tweet του σεναριογράφου της ταινίας, Chris Weitz, που ανέφερε ότι η Rebel Alliance είναι πολυφυλετική και ηγείται από γυναίκες, ενώ η Empire είναι μια ακραία οργάνωση λευκών αντρών, υποστηρικτές του Trump άρχισαν να επιτίθενται στον ίδιο και σε άλλους συντελεστές για την πολιτικοποίηση του μηνύματος της ταινίας, με αποτέλεσμα και ο CEO της Disney, Bob Iger, και η μεγαλοπαραγωγός των ταινιών, Kathleen Kennedy, σχεδόν να απολογούνται για την κατάσταση και να επιμένουν ότι “δεν υπάρχει καμία πολιτική δήλωση στην ταινία”.
Γιατί γενικώς το Star Wars έχει υπάρξει διαχρονικά πολύ λεπτό στις αλληγορίες του, ας πούμε.Εκεί που τα πάει καλύτερα η ταινία μάλιστα, είναι ακριβώς όταν μιλάει για τις εξεγέρσεις που γεννάνε επαναστάσεις. Καλύτερα κι από τη δράση της που δεν είναι κενή. Καλύτερα κι από το σκηνοθετικό στιλ του Gareth Edwards που, παρέα με τον φωτογράφο Greig Fraser, ζωντανεύει τον κόσμο του Lucas μέσα από σκυθρωπά κάδρα που μιλάνε μόνα τους, πότε μοιάζοντας βγαλμένα από ταινία για τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, πότε αντιπαραθέτοντας όσα συμβαίνουν στον γαλαξιακό πόλεμο με τη φυσική ομορφιά του τοπίου.
oneman.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια